Pewnego długiego, letniego dnia rodzina Tyronów musi skonfrontować się z trudną prawdą, skrywaną od lat. W miarę jak dzień przechodzi w noc, między ojcem, matką i dwoma dorosłymi synami narasta rodzinne piekło wzajemnych pretensji i oskarżeń. Jak w greckiej tragedii, w ciągu kilkunastu godzin bohaterowie zmierzą się z własną przeszłością, kłamstwami na swój temat i poczuciem winy. Czy prawda o sobie ich wyzwoli?

„Long Day’s Journey into Night” – autobiograficzna sztuka klasyka amerykańskiego dramatu Eugene’a O’Neilla z 1941 roku to studium upadku rodziny, którą niszczą uzależnienie i kłamstwa. Studium tak realistyczne, że autor zakazał jego publikacji za życia w trosce o pamięć o bliskich, na których wzorowane są postacie. Sztukę wystawiono dopiero w 1956 roku, trzy lata po jego śmierci. Z miejsca stała się wydarzeniem, a O’Neill otrzymał za nią pośmiertnie Nagrodę Pulitzera.

„Pewnego długiego dnia” w reżyserii wybitnego belgijskiego reżysera Luka Percevala jest autorską adaptacją dramatu O’Neilla, interpretowanego przez pryzmat współczesnej problematyki uzależnień. Społeczeństwa Zachodu uzależniają się już nie tylko od alkoholu i narkotyków, jak w czasach O’Neilla, ale także od mediów społecznościowych, gier komputerowych, pornografii, pracy czy zakupów. Zmieniają się używki, ale mechanizm uzależnienia pozostaje ten sam. Jaką pustkę próbują w sobie wypełnić uzależnieni? Co sprawia, że uciekają od rzeczywistości w świat iluzji? Dlaczego unikają bólu, który niesie życie, i jak mogą się z tym bólem skonfrontować?

„Pewnego długiego dnia” to inny niż dotąd teatr Percevala. Nie znam przedstawienia, w którym do tego stopnia wygasiłby machinę inscenizacji, bez reszty skupiony na fenomenalnych artystach Starego. Roman Gancarczyk jest wstrząsający, Małgorzata Zawadzka gra rolę wielu sezonów, dotykając innego niż zwyczajny stanu scenicznej obecności. Bez miłości do aktorów i potrzeby bycia z nimi i z nami najbliżej, taki jak ten spektakl byłby niemożliwy.

jacekwakar.pl/blog

Uwaga: W spektaklu jest poruszana tematyka żałoby oraz uzależnienia od substancji psychoaktywnych. W scenach pojawia się wulgarny język.

Czas trwania: 2 h 40 min, jedna przerwa

TWÓRCY:
Reżyseria i adaptacja: Luk Perceval
Scenariusz: Luk Perceval
Dramaturgia: Roman Pawłowski
Scenografia: Philip Buβmann
Kostiumy: Katharina Beth
Reżyseria światła: Mark Van Denesse
Muzyka: Wojciech Blecharz
Inspicjentka/suflerka: Katarzyna Gaweł
Przekład scenariusza: Karolina Bikont
Asystent scenografa i kostiumografa: Jerzy Basiura
Asystent reżysera- tłumacz: Maja Wisła-Szopińska
Asystent reżysera: Jakub Zalasa
Asystent reżysera ds. multimediów: Tadeusz Pyrczak (AST)

OBSADA:
Roman Gancarczyk, Paulina Kondrak, Mikołaj Kubacki, Łukasz Stawarczyk, Małgorzata Zawadzka

Nagrody i wyjazdy:

2024 – 28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń

Małgorzata Zawadzka – nagroda dla najlepszej aktorki

2024 – XXX Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych , Łódź

Małgorzata Zawadzka – tytuł Najlepszej aktorki za rolę Mary Tyron

Roman Gancarczyk – tytuł Najlepszego aktora za rolę Jamesa Tyrona

2024 – 64. Kaliskie Spotkania Teatralne

Małgorzata Zawadzka – Grand Prix za rolę Mary Tyron

Roman Gancarczyk – nagroda aktorska za rolę Jamesa Tyron

Luk Perceval – Honorowa Nagroda im. M. Prusa dla najlepszego reżysera Kaliskich Spotkań Teatralnych

2024 – 44. Warszawskie Spotkania Teatralne

28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń

2023 – Marka Radia Kraków

2023 – Roman Gancarczyk – Nagroda im. A. Zelwerowicza za rolę Jamesa Tyrone’ a

2023 – 16 Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, Kraków
Nagroda: Wojciech Blecharz w kategorii Najlepszy pejzaż dźwiękowy